Op het moment dat ik besloot om naar de aarde te gaan, koos ik voor een bijzondere boodschap. Ik wilde graag iets leren en ervaren. Het leek me geweldig om met andere mensen om te gaan en het leven zelf te mogen leven. Ik daalde af en begon aan mijn leven. Hoe heerlijk voelde de zon. Hoe prachtig waren de bloemen en de bomen. Hoe geweldig klonk het concert van de vogels. Precies zoals ik het had verwacht.

Toch merkte ik steeds meer dat het moeilijk was om met de mensen om te gaan. Ik voelde wat er speelde, maar ‘men’ ontkende het. Ik werd onzeker en wist niet meer wat waarheid was en wat niet. Ik paste me aan, voegde me in een rol, werd ongevoelig en stapte verder.

Tot op het moment, dat ik niet meer met het masker om kon gaan. Ik kreeg met het verlies van mijn kind te maken… Hoe kon ik hier niet voelen? Hoe nu verder?
Schilletjes vielen langzaam maar zeker van mij af en ik ontdekte mezelf weer. Hoe bijzonder!
Ik was het niet echt vergeten… Ergens wist ik nog altijd van mijn taak, die ik te vervullen heb. De boodschap van de liefde met woorden van licht, troost en ondersteuning.

Soms lijkt het leven zo oneerlijk. Vaak lijkt het leven meedogenloos. Toch vertrouw ik deze ervaringen, want ze tonen mij helder en duidelijk, dat het zo niet moet en dan kan ik weer voor de liefde kiezen. Als je niet weet wat het één veroorzaakt, kun je niet voor het ander kiezen of andersom….