De zon staat stralend aan de hemel, de lucht is blauw en de natuur toont zich in de mooiste tinten. De dag geeft ons tijd. De dag geeft ruimte om dromen te verwezenlijken en wensen te laten ontstaan. Luister en kijk naar de natuur. Geen moment laat het zich ontmoedigen door droogte of juist kou of nattigheid. Met overgave laat het komen wat er komt. De natuur geeft ons het voorbeeld dat elke nieuwe mogen weer een dag zal kunnen zijn met nieuwe mogelijkheden.
Ze zit aan haar tafeltje, haar hoofdje een beetje gebogen, want haar spieren zijn nog niet sterk genoeg. Voor haar liggen pennen, potloden, papiertjes, kraaltjes, glitters en natuurlijk raamverf. Op de achtergrond speelt muziek. Ze is geconcentreerd bezig, want ze wil een hele speciale tekening maken, om iemand te verrassen. Ineens kijkt ze me aan en hoe moeilijk het ook is, om haar zo te zien, lach ik naar haar en knik. Er klinkt een liedje, waar ze helemaal blij van wordt. Ik loop snel naar de radio, om de volumeknop wat hoger te zetten. Ze zingt mee en straalt. Weer kijkt ze me aan. Ik weet het, ze wil graag een dansje maken. Ik pak haar voorzichtig van haar stoel en samen dansen we. Ze blijft zingen en de pasjes moet ik natuurlijk wel volgen. “Mama, als ik groot ben, word ik ook beroemd. Ik ga dan zingen en dansen” Natuurlijk wordt ze beroemd, natuurlijk zal ze op de televisie komen en natuurlijk zal ze ook zo mooi zijn!”. Ik hou haar nog een poosje vast, maar dan is ze toch te moe en gaat weer zitten. We zingen samen verder mee.
Net thuis van haar grote operatie. Nog wankel en instabiel. Haar gezichtje nog meer scheef dan eerst. Geen kracht in haar benen. Het litteken nog zo duidelijk zichtbaar. Ze zingt en lacht, ze kleurt en tekent, ze bedenkt en droomt over haar toekomst. Als ze groot is, dan…
Wat denk ik met veel respect terug aan mijn kind, dat op de moeilijkste momenten telkens weer met ideeën kwam.
Ik was haar moeder, maar niet de mens, die haar aan de hand nam om haar ziekte aan te gaan. Nee zij nam mij aan de hand en liet mij weer dansen. Samen zongen wij de mooiste liedjes en samen droomden wij over een toekomst, die elk moment voor haar zou gaan beginnen…
Vergeet niet te dromen, ook al is het leven nog zo moeilijk. Vergeet niet te genieten van elk moment, want er is altijd wel een liedje waardoor je mag zingen. Er is altijd wel een woord, dat je kracht zal geven. Er is altijd een keuze voor een glimlach!
Gossy meis, wat weer een ontroerend verhaal. Wat was Annemiek toch een sterke persoonlijkheid. Misschien was ze wel echt beroemd geworden, die gave bezat ze beslist.
Maar helaas was haar die kans niet gegund. Ik kan me jouw gevoel, bij het schrijven van deze eigenlijk heel mooie herinnering, goed voorstellen.
Ik weer dat je alles doet om de herinnering levend te houden en dat lukt je ook hoe moeilijk het vaak ook voor je is.
Je bent geweldig, net als jouw dochter.
Marietje (met een dikke knuffel)
Wat mooi! Prachtige dochter! Wat zal je vaak een heimwee hebben! Sterkte.
Dank je wel, voor je lieve woorden, Willie