De ochtend vertraagde de dag en sleurde me naar een plek waar ik helemaal niet naar toe wilde. De duisternis hing nog steeds om me heen. Mijn goede voornemens, mijn enthousiasme, mijn wil en daadkracht had ik in de eerste week alweer achtergelaten en ik vroeg me af, waarom ik nu niet meer deed wat ik eigenlijk zo graag had willen doen. Mijn gedachten wilden me vertellen, dat ik niet bij machte was het roer om te gooien. Mijn gedachten vertelden me dat rouw, verlies en gemis altijd als eerste benoemd moesten worden. Mijn gedachten lieten me kijken naar herinneringen die mooi, goed en vreugdevol waren en dat zulke momenten nooit meer terug zouden komen. Rouw en duisternis werkten zo graag samen om mij terug te brengen naar mijn verdriet.

Maar klopten deze gedachten wel? Was het wel de waarheid? Kon het misschien ook zijn, dat de ochtend me juist vertelde, dat het weer licht ging worden? Kon het zijn dat het licht even op zich liet wachten, zodat ik erbij stil kon staan vanuit de duisternis naar buiten te treden, zoals de zon dat ook deed? Januari is een maand, die mij uitnodigde om niets te hoeven, niets te willen, niets te moeten. 31 Dagen lang mocht ik het nieuwe jaar aanschouwen en in die tijd kon ik me afvragen, wat ik ervan wilde gaan maken. De lege plek zou namelijk nooit meer gevuld worden. Het gemis zou altijd voelbaar blijven. Maar stond ik toe, dat de wond mocht helen?
Mocht ik van mezelf weer lachen en plezier maken? Mocht er een dag zijn, dat ik geen tranen meer liet stromen?

Het is niet simpel, maar er komt een dag, dat het antwoord op deze vragen ‘Ja” zal zijn. Wanneer je met heel veel liefde je eigen tempo ontwikkelt en jouw weg van rouw bekend is, dan weet je dat duisternis een deel is van het leven. Er zijn donkere periodes, misschien wel langer dan ooit, maar je weet dat er in de verste verte licht gloort.
Wanneer je nu het licht nog niet aankunt, laat het er zijn. Wanneer er nu nog tranen stromen, geef jezelf de ruimte, laat het er zijn. Wanneer je nu nog geen energie hebt, laat het er zijn. Maar vertrouw erop, dat ooit de dag komt, dat je voelt dat de wond langzaam maar zeker is geheeld.

Kun jij me vertellen of dat voor jou ook zo voelt?