Elke dag opnieuw kan ik kiezen. Telkens als ik mijn ogen open doe, kan ik verschillende kanten op. Vanmorgen piepte de zon mijn kamer binnen en werd ik gewekt door een koor van vrolijke vogeltjes. Ik kan me dan omdraaien en niet willen of ik spring uit bed en begroet de dag. “Vandaag is de dag. Hij komt maar één keer. Morgen is het vandaag al niet meer”.  Dit gedichtje van Toon Hermans paste precies bij het leven van Annemiek. Zij bezat de gave om van elke dag een piek te maken, alsof ze een kroontje had met een toverstafje. Ze heeft me voorgedaan om ondanks alles vooral te genieten.