Op de achtbaan van het leven waar ik houvast probeerde te
vinden, was het voor mijn omgeving ontzettend moeilijk om me daar te kunnen
volgen. Ik merkte dat ik zoekende was en dat ik strompelend vooruitkwam, maar het
was voor mijn vrienden en familie niet te doen, mij ergens terug te vinden.
Wanneer ik me sterk genoeg voelde, kwam ik naar buiten en dat was wat men zag.
Een sterke vrouw die het allemaal weer aankon. Echter wanneer ik weer languit
lag, verdween ik uit zicht. Ik trok me terug in de hoop, dat de ander het wel
zou merken en dat ze er dan voor me zouden zijn. Achteraf gezien, was dat
natuurlijk onmogelijk. Wanneer je niet gezien wordt, kan men ook niet weten,
dat je hulp nodig hebt.
Dit stuk van rouw vond ik heel erg intensief. Aan de ene kant wilde ik krachtig
zijn door de draad weer op de pakken, maar aan de andere kant, was dat
natuurlijk een illusie om gemis en verdriet zonder verwerken te kunnen plaatsen.
Het leven ging namelijk niet meer vanzelf en ik moest er doorheen om een nieuwe
weg te ontdekken. Als het voor mezelf al zo allemachtig ingewikkeld was, hoe
moeilijk was het dan voor de mens, die voor je klaar staat, maar niet weet
wanneer hulp nodig en gewenst is.
Heel vaak hoor ik mensen zeggen: “In tijden van nood, leer je je vrienden
kennen”.
Dan denk ik weer aan mijn eigen weg en benoem dan ook soms, hoe moeilijk het is
voor de vrienden om juist op het gewenste moment een schouder te bieden. Vrienden
waren er voor mij, maar ze hadden (net als ik) geen routekaart waar de weg naar
toe leidde en hoe om te gaan met een veranderde vriendin. Ook voor hen was het
aftasten of ze juist wel of niet moesten vragen. Ook voor hen was het gemis er.
Ook zij hadden een mens verloren, die voor hen belangrijk en waardevol was.
Mijn antwoord op de vraag:
“Hoe schenk je eigenlijk troost?”
Door te communiceren. Laat weten dat je aan iemand denkt en dat je er voor diegene
bent. Dat je weet hoe moeilijk het is en dat je begrijpt dat de mens die rouwt
soms onderduikt en soms niet te bereiken is en soms weer een schouder nodig
heeft of juist een feestje, soms een hand of soms een kopje thee…
Hoe heb jij dat ervaren?
