De hitte van de zomer is langzaam verdwenen. De natuur heeft zich redelijk hersteld en kleurt het gras alweer groen. De regen mag weer vallen en de nieuwe dag toont zich. De vakanties zijn bijna voorbij en we keren terug in de gewoonte van de dag met z’n eigen ritme en invulling.

“De morgen brak aan, nog een beetje schemerig, maar wel met zijn plichten. Opstaan, ontbijten en de werkzaamheden verrichten. Op de automatische piloot deed ik ze, zonder enig besef van tijd of ruimte. Het leven ging gewoon verder en ik moest en zou ook gewoon mijn dingen doen. De leegte knalde echter door mijn wezen. De stilte was oorverdovend luid. Waar was mijn normale leven. Hoe had ik ooit geleefd, voordat dit verlies mijn bestaan binnentrad. Ik kon het niet terugvinden. Normaal bestond niet langer. Gewoon was uit mijn woordenboek verdwenen. Ik draaide in cirkeltjes en hierbij kwam ik steeds bij dezelfde pijn. “Heimwee”

Ik wilde terug naar de tijd, waarin alles zorgeloos was. Ik wilde niet vooruitkijken, want daar was niet te vinden, wat ik was verloren. Ik draaide me om, kijkend naar waar we samen waren geweest en treurde. Ik hield me vast aan de jaren van vreugde en blijdschap. Ik wilde niet voelen wat er nu te voelen was, ik kende de weg niet en wilde hem niet gaan”.

Het zijn die gewone dagen, waarop je terug geplaatst wordt in het verleden. Iedereen is druk bezig met zijn eigen leven en het verlies dat ooit geleden is, is vergeten. Na een bepaalde tijd, moet je het rouwproces toch alleen zien te klaren.

Hoe mooi zou het zijn om op onverwachtse momenten even een berichtje te ontvangen van iemand, die je dan een hart onder de riem steekt. Die beseft dat gewone dagen nooit meer normaal zullen zijn.

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn de geschenkjes op de foto’s iets wat je wellicht kunt geven.