Hoe vaak komt het voor dat er door een misverstand een impasse ontstaat. Woorden zijn verkeerd uitgelegd of met een verkeerde toon uitgesproken. Gekwetst reageren we erop en gaan mokkend of wachtend in een hoekje zitten. We vinden dat de ander de eerste stap moet doen, want zij hebben òns gekwetst en niet andersom. Je ziet het vaak in programma’s op tv, maar ik maak het ook domweg regelmatig met mezelf mee. Er wordt iets tegen me gezegd en mijn gevoel reageert. Het voelt zich aangevallen of onheus bejegend. Ik klap dan dicht en staar zwijgend voor me uit. In de loop van de tijd, heb ik ontdekt, dat mijn gevoel niet altijd betrouwbaar is. Het wil ook heel graag onheus bejegend worden.. Het gevoel vindt het geweldig wanneer ik me laat kwetsen en het is helemaal gelukkig als ik lekker mokkend voor me uit ga zitten staren.. Ik leer deze machtige aanwezigheid in mezelf steeds beter kennen en vind dat dit maar eens een toontje lager mag gaan spelen, want het houdt me af van de liefde en van mijn geluk.

Als ik me zou openen en vergeving zou schenken en daarbij ook zelf “Het spijt me” zou zeggen, dan kwam er veel sneller een einde aan de impasse en was er geen misverstand.
Ik zou lekker vrolijk en gelukkig kunnen blijven… Eens kijken of me dat gaat lukken 😀