Terwijl ik naar buiten staar en de bladeren zie neerdalen ervaar ik, zoals elk jaar, het grote loslaten. Loslaten geeft me inzicht over hetgeen ik stevig vasthoud. Het zijn geen grote zaken, die ik in mijn bezit wil houden. Het zijn eigenlijk die kleine dingen, die zoveel groots vertegenwoordigen.

Eén ervan is het jaar, dat weer voorbij is gegaan. De tijd die steeds maar de aandacht vraagt. Wat hebben wij beleefd. Wat is er gebeurd en wat zal de tijd brengen. Tevens is elke dag die voorbij gaat, weer een dag, zonder mijn dierbaren. De leegte is door dezelfde tijd verweven in mijn leven en heb ik dikwijls weer vrij moeten geven. Ik heb daarbij geleerd me over te geven aan wat er is. Niet meer met heimwee terugkijken naar een onbezorgde tijd, niet meer kijken en dromen van een toekomst. Ik heb geleerd in het NU te zijn.

Ik leerde om vast te houden aan vandaag. Met een rode draad verbind ik de dagen aan elkaar en laat deze draad nooit los. Ik hou het vast want daarmee ben ik verbonden. Vandaag is nu en door de rode draad voel ik wie ik ben en welke ervaringen ik heb opgedaan. De rode draad is mijn leidraad, verbonden met de liefde. De liefde voor het leven. Ik heb de pijn van afscheid losgelaten. Ik heb de eenzaamheid achtergelaten. Ik heb de wond verzorgd en de tranen laten stromen.

De natuur valt stil. Het is kaal. De aarde beziet en komt tot rust. Beschouwend wat is geweest, maar vertrouwend op wat er komen mag. De stilte geeft me tijd en nodigt me uit om naar binnen te keren en met liefde mijn leven te aanschouwen. De littekens zijn zichtbaar, toch vertellen ze over de liefde, de warmte en de vreugde. Het licht is zichtbaar en samen met de rode draad vormen ze mijn aardse bestaan. Ik hou vast aan het vertrouwen. En alles wat niet meer dient, geef ik mee aan de wind, zoals een boom mij dit voordoet.