Herken je dat? Gisteren kon ik alles aan en had ik weer plezier en lachte ik om en met iedereen. Vandaag gaat het helemaal niet. Geen energie, geen balans, geen evenwicht, geen controle.. Niets meer waardoor vandaag vanzelf mag gaan. Sinds het verlies van Annemiek heb ik regelmatig van deze dagen gehad en stond ik wiebelig op mijn benen. Ik hoefde me al helemaal niet meer af te vragen waar dat van kwam of hoe dit gevoel weer ontstaan was. Het was er gewoon. Het was domweg aanwezig en ik had ermee om te gaan.

Ik ontdekte dat ik op zo’n moment even mijn anker uit moest gooien en een pas op de plaats mocht maken. In stilte en in rust gaf ik mezelf de nodige tijd om weer stevigheid te vinden. Het werd me steeds duidelijker dat dit middelpunt van balans altijd aanwezig is in mij en dat ik daar altijd weer kan tanken. Mijn anker hees ik weer op, wanneer ik weer sterk genoeg was om weer verder te gaan.