Als kind was ik zeer gevoelig voor de mening van de ander. Heel vreemd en bijzonder eigenlijk, dat ik me daar weer helemaal niets van aantrok. Als iemand “Ja”  zei, dan antwoordde ik met “Nee”.. Als de ander links wilde, ging ik rechts. Als iemand zei dat het te moeilijk was, dan wilde ik bewijzen dat het wel degelijk te doen was. Toch groeide er een steeds groter wordende onzekerheid in mij. Ik koos nooit de weg van de ander, maar eigenlijk ook wel. De ander bepaalde de weg, waarop ik altijd tegenovergesteld reageerde. Het leek alsof ik niet volgde, maar ( onbewust ) deed ik dat wel en koos ik niet wat mijn eigen hart me zeggen wilde. Commentaar van anderen bepaalt zo vaak de richting die je als mens neemt. Is het de opvoeding, de geloofsovertuiging, school of vriendengroep.. er zijn altijd anderen die je een richting opduwen.

Hoe kom je op het punt, dat je ontdekt dat je vooral een product van de mening van anderen bent? Wanneer je er last van krijgt en niet meer aan de druk kunt of wilt voldoen. Op dat moment gaat er een wereld voor je open, met vele wegen, paden, routes die jij alleen mag gaan bewandelen, waar je niet meer vatbaar bent voor het commentaar dat je te horen krijgt en waardoor je deze woorden als advies kunt gaan ontvangen en daarmee iets gaat doen of naast je neer legt…

Aan jou de keuze!

Om jezelf eraan te herinneren dat jij je eigen pad mag gaan en daar oneindig van kunt genieten, kun je het muntje Joy bij je dragen.