Het is weer zover. De bladeren vallen, de dagen worden korter en de kou spreidt z’n armen uit. Wat gebeurt er dan met de mens. Sinds Annemiek er niet meer lijfelijk is, voelen de kaalheid en de duisternis extra venijnig. Het gemis is in de winter zoveel duidelijker aanwezig. Kale bomen, leegte, het afsterven is duidelijk ook binnenin mij voelbaar. Ik voel me dan klein, heel erg klein en kaal en verdrietig.. moe en moedeloos, omdat het elk jaar weer bijna tastbaar is…

Maar in de loop van de tijd, weet ik ook, dat deze leegte ruimte geeft aan het accepteren van het gemis. Dat de winter en de kou rust biedt om zaadjes te planten voor het komende jaar en ik heb in het donker vernomen, dat het licht altijd weer z’n weg terug vindt!!!