Nemen we nog wel de tijd om werkelijk naar de ander te kijken. Zien we de verschijning of de blik. Kijken we enkel met de ogen of ook met het hart. Ik merk vaak, dat iemand bekeken wordt door de kleding die hij draagt.. en that’s it. Op deze manier ontstaat er eigenlijk geen verbinding. Als je de moeite neemt om werkelijk te voelen terwijl je kijkt, dan ontdek je dat iemand een vorm van energie bij zich heeft. Soms springt het en voelt vrolijk, maar het kan ook voorkomen, dat iemand heel zwaar voelt en als je goed kijkt zie je een vorm van verdriet en triestigheid in z’n ogen. Op dat moment moet je bijna vragen, hoe het met de ander is… Moet je laten weten, dat je merkt dat het niet gemakkelijk is te leven.. soms te zwaar is om te dragen…

Een moment van aandacht kan die ander tot steun zijn en ik merk op dat moment dat er een band is tussen mij en de ander. Er ontstaat een kleine trilling, die kracht geeft en troost.

De ander hoeft het niet alleen te doen.. We zijn met zovelen.. en met zovelen zijn we één.