Terwijl mijn hart in duisternis doolde en mijn wezen verloren de minuten telde, verstreek het jaar. De dagen werden korter, de zon minder krachtig, de herfst volgde op de zomer, waarna ook de winter zijn taak op zich nam. December bleek voor mij een maand te zijn, waarin het donker zich ook duidelijk om mij heen nestelde.
Sinterklaas werd gevierd met heimwee en gemis. Die vreselijke lege plek. Het gevoel dat er een deel van mij geamputeerd was. Het grootste kinderfeest, moest worden gevierd zonder het kind, dat zo kon genieten van de verrassingen en cadeautjes. Haar broertje deed zijn best, maar ook hij kon niet meer zorgeloos de pakketjes uitpakken. Een deken van gemis, lag over ons gezin. De Kerstboom moest en zouden we opzetten, maar waar we ooit genoten en meezongen terwijl we de ballen een voor een ophingen, werden ze nu op de automatische piloot op een plekje geplaatst. Ik had graag een manier gevonden, om vanaf 30 november naar halverwege januari te springen. Ik had graag een winterslaap gedaan van een kleine 6 weken. Niet hoeven voelen, niet hoeven herinneren, niet hoeven ervaren hoe het is om de feestdagen te ‘vieren’ terwijl er weinig te vieren viel.

Maar wat ik nog moeilijker vond, was dat we kerstkaartjes kregen met “Prettige Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar” zonder enige extra boodschap… alleen de naam van de afzender.  Ik begreep, dat het moeilijk is om extra woorden over te brengen. Ik begreep dat er in de hectiek van de december maand, niet altijd bij de ander stil gestaan kan worden. Maar wat deed het pijn.

Dat is de reden waarom Troostgeschenk voor Kerstmis en de decembermaand kleine Troostpakketjes heeft samengesteld. We hebben er gedichtjes bijgeschreven, zodat de woorden kunnen worden overgebracht.
Dikwijls wordt er gezegd: “Wij zullen er voor je zijn”. Laat het alsjeblieft tijdens de feestdagen nogmaals extra weten.