Lotgenoten

Onze paden kruisten zich. We keken elkaar aan en ik merkte dat jij liever was doorgelopen. Het was niet eenvoudig om een gesprek met me aan te gaan. Het was ongemakkelijk om een woord te zeggen. Maar toch stelde je de vraag: ”Hey, hoe gaat het ermee?”. Zoals altijd, zei ik: ”Het gaat goed”. Ik wist namelijk dat mijn verhaal te zwaar en te moeilijk was. Mijn leven was niet meer zo simpel en gemakkelijk en ik moest keihard werken om de dag enigszins door te komen. Jij was opgelucht over mijn antwoord en vertelde daarna over jouw werk, jouw hobby’s en jouw kinderen. Het ging soms wat moeilijk maar over het algemeen mocht je niet klagen. Je kwam nog met een leuke anekdote voordat je mij liet weten,
dat je het druk had en echt weer verder moest. Ik bleef alleen achter…

Wanneer je iemand verliest, dan zijn alledaagse ontmoetingen niet meer zo vanzelfsprekend. Het ongedwongen praatje bij de winkel of op straat is er niet meer bij. Ik merkte dat men zich soms snel omdraaide en mij uit de weg ging. Ik voelde blikken en wist dat het voor de ander te moeilijk was en dat men bang was verkeerde woorden te zeggen. Wanneer je rouwt ben je een ander persoon geworden.
Het gesprek komt niet meer eenvoudig op gang.
Toch veranderde er iets in de loop van de tijd. Ik kreeg nieuwe contacten. Er ontstonden soms gesprekken op bijzondere momenten en soms op onverwachtse plekken. Er kwamen mensen op mijn pad, die hetzelfde hadden meegemaakt en die oprecht wilden weten hoe het met me ging en die ook op het antwoord wachtten. Ineens merkte ik, dat er verbindingen ontstonden door de gemeenschappelijke
pijn en ervaringen.

Lotgenoten worden ze genoemd… hoe belangrijk is het om je verhaal te kunnen vertellen aan een begripvol oor? Hoe fijn is het om zonder woorden toch te worden begrepen en getroost? Ze lopen misschien een poosje met je mee om later de draad in hun eigen omgeving weer op te pakken, maar meestal worden het vrienden voor de rest van je leven…