Wanneer een dierbare gemist wordt en er verschijnt een persoon in je leven, die deze bijzondere mens niet persoonlijk heeft gekend, dan kan het niet anders, dan dat jouw dierbare ook daar een plek in mag gaan nemen.

“Ik ken je alleen maar uit verhalen, toch lijkt het alsof ik je echt heb gekend. Je bent, zelfs nu nog, vaak onderwerp van gesprek. Met liefde worden herinneringen herbeleefd en in alles voel ik jouw afdruk. Het hart onthoudt de dagen van vreugde, de momenten waarop er gelachen en gedanst werd. Voorop in de polonaise en voor iedereen een vriendelijk woord. De lege plek was er al, toen ik in het leven van jouw dochter kwam. Het gemis was al een deel van haar bestaan en ze had het verlies getracht te verweven. Ik was er niet mee verbonden, maar kreeg toch een stukje van de lijn in handen. De lijn die terugvoerde naar vroeger en waar de verhalen als vanzelf weer naar boven kwamen. Stukje bij beetje, ontstond er een beeld van een vrouw, die de moeder van mijn lief is en altijd blijven zal. Ik ken je alleen maar uit verhalen, maar wat had ik je graag echt gekend.
Je leeft met ons mee. In vele gesprekken verwoorden wij, hoe jij het zou hebben gedaan en daar putten we kracht uit. Een voorbeeld voor het verdere leven en met de afdruk van alles wat je hebt gegeven, verweven wij de dag en de toekomst. De lege plek wordt minder pijnlijk. Het gemis wordt gedeeld en verhalen mogen blijven en herinneringen krijgen kleur”.