We hadden al bijna een jaar achter de rug met onderzoeken en vragen. Doktoren wisten geen antwoord te geven op de verschillende klachten die ons kind had. De een schoof het af als een behoorlijke griep, de ander dacht aan een onbekend virus en de volgende arts vermoedde ergens een auto-immuunziekte. Toch bleek er nergens uit onderzoek een oplossing te komen. Ondertussen krabbelde ons meisje weer op en speelde weer verder, om na enkele maanden weer een koortsaanval te krijgen en moeilijkheden te hebben met het lopen. Weer zochten we contact met het ziekenhuis, waar eindelijk het juiste onderzoek werd gedaan en er een tumor in haar kleine hersenen werd ontdekt.
Je wereld stort in en daarbij word je in een mallemolen gezogen waar geen gordel aanwezig is en ook geen rem of stuur. Geen tijd om te denken en al helemaal niet te voelen. Als een struisvogel stopte ik mijn hoofd in de grond en liet me meevoeren naar een weg, waar ik nooit had willen zijn.

In deze tijd, was iedereen die om ons heen stond, machteloos en door de intensiteit van het traject uit het veld geslagen. Wat zouden ze moeten zeggen, wat konden ze voor ons en ons kind betekenen.
We hebben gemerkt dat het van groot belang was om te weten, dat ze er voor ons waren. We merkten dat door kaartjes, geschenkjes, een bezoekje of een helpende hand. Het zijn vaak geen grootse dingen, maar juist de aandacht die je op de meest onverwachtse momenten ontvangt. Ik begrijp heel goed dat het moeilijk was om de eerste stap te maken… want wat zal je zeggen, bij zo’n ernstige ziekte en bij zoveel verdriet. Toch raad ik je aan, om te gaan.

Het gevoel dat je er niet alleen voor staat, is zo waardevol. De behandeling zal hierdoor beter aangegaan kunnen worden…