Wanneer wordt het nou toch eens beter. Wanneer komt het moment, dat de pijn minder wordt. Hoe lang duurt het missen… Vaak hebben deze vragen, in mijn hoofd, rondgedraaid.
Als ik het eerste jaar maar door was. Als de eerste maanden maar voorbij waren, dan zou het vast en zeker beter worden. Ik stapte met deze overtuiging de leegte tegemoet en telde de dagen. Haar eerste verjaardag zonder haar, was heftig, maar ik wist, volgend jaar zou het beter gaan. Toen ikzelf jarig was, kneep de leegte mijn keel bijna dicht, maar ik bleef op de been omdat ik wist, volgend jaar zou het vast en zeker voorbij zijn. De feestdagen waren bijna niet te doen. Kerstmis was geen feest meer en ik kon de gezelligheid niet verdragen. Mijn verwonde hart sloeg nog pijnlijker dan anders. Oudjaar vieren… afscheid nemen van het afgelopen jaar, dat me zo’n groot verdriet had gebracht. Ik schoot een vuurpijl naar de hemel als groetje aan mijn kind en ik stapte met wantrouwen het volgende jaar in. Wat zou het deze keer kunnen brengen. Drentelend nam ik de eerste maanden, totdat haar sterfdag aanbrak. Ik had het eerste jaar overleefd… Ik zuchtte diep en verwachtte nu weer een toekomst.

Ik had niet kunnen beseffen dat het zo niet werkte. De tijd blijkt namelijk niet van belang te zijn. Het tellen van de dagen, maanden en jaren heeft mijn gemis niet veranderd. De lege plek blijft leeg en kan door niets worden opgevuld. Het gemis blijft een deel van mijn bestaan en mijn leven. Jaren zijn verstreken en ik merk, dat ik de tijd heb gebruikt om mijn leven opnieuw in te richten. De pijn is altijd aanwezig, maar ik laat de pijn niet regeren. Het gemis is nooit weg, maar laat mijn dag niet meer invullen. De leegte is veranderd, doordat ik de leegte benoem, maar niet meer draag.

Hoelang duurt het accepteren van verlies, het inweven van gemis en het wennen aan leegte?
Voor mij is het antwoord: Een heel leven lang!