Woorden die gemakkelijk worden uitgesproken, komen vaak vanuit het denken. We denken dat we kunnen uitspreken wat er benoemd moet worden. Maar wanneer ons hart voorrang wil hebben, omdat verdriet aanwezig is en wij de werkelijkheid graag zouden willen veranderen, dan zijn er geen woorden te vinden.
Woorden hebben geen kracht om een situatie aan de wens aan te passen. Woorden geven geen richting aan het pad van rouw. Woorden schieten te kort, wanneer het hart zou willen spreken. Het hart is vaak in stilte aanwezig. Het hart voelt en zwijgt en wacht totdat de werkelijkheid verzacht. Het hart stroomt met liefde, aandacht en zorg en heeft geen stem nodig. Wanneer verlies in een leven komt, valt alles stil en kan niet meer verder worden gegaan op de weg die ooit genomen werd. Het rouwproces toont zich en is door woorden niet gemakkelijker te gaan. De aanwezigheid van iemand kan echter wel steunend zijn. Een persoon die luistert en de tranen droogt.
Tranen vormen verlichting en tranen mogen stromen, luchten op en geven adem om het leven op een vernieuwde wijze op te nemen.

Ik heb vaak woorden ontvangen, waarin de simpelheid van het oppakken van het leven werden aangegeven. Ik kreeg ‘kleine’ adviezen die (natuurlijk allemaal goedbedoeld), aangaven hoe een rouwproces verliep en wat je daarna weer allemaal zou kunnen. Ik kreeg dan het idee, dat ik het niet goed deed en dat ik het allemaal anders zou moeten doen. “Karin, je blijft schrijven over verdriet… Jouw blogs gaan nog steeds over het gemis.” Natuurlijk begreep ik dat men bezorgd was, maar hieruit kon ik ook opmerken, dat er een bepaalde mening speelde. Het zou nu toch wel een keertje over moeten zijn. Maar leegte is nooit op te vullen door tijd of ruimte. Het gemis is
(in mijn geval) langzaam maar zeker verweven, maar kan op elk moment weer aanwezig zijn. Ik weet dat nu en kan daarmee omgaan, maar dat heeft in ieder geval tijd nodig. Dit verweven is voor elke mens anders en het zou ook fijn zijn, dat dit meer bekendheid zou krijgen.
Dan hoeven woorden niet met gemak worden uitgesproken, vanuit het hoofd, want het hart zal voelen, dat een leegte die een wond veroorzaakt heeft, tijd nodig heeft om te helen.
Het hart zal luisteren en in stilte aanwezig zijn… het zal troost bieden, elke keer wanneer het nodig is.