Wanneer samen in het verleden moet worden achtergelaten en alleen-zijn zijn intrede doet, wordt het leven eenzaam. Met stille blik kijk je terug naar de dagen, die je met elkaar beleefd hebt. Het was vanzelfsprekend
dat de ander bij je hoorde en met jou de dagen invulde. De tijd bracht mogelijkheden om te genieten en gaf de gelegenheid om aan samen nog meer invulling te geven. Ooit blijkt nu echter niet voor altijd. Door afscheid kwam er een einde aan samen.

Pas wanneer samen weggevallen is, besef je de ware betekenis ervan. Je voelt verlies, amputatie van een deel dat niet meer aanwezig is, maar ontzettend veel pijn doet. Zou dit fantoompijn kunnen zijn? Wanneer er geen samen meer is, lijkt het alsof jouw hart een stuk moet missen. Een breuk, een wond, die z’n best doet om te genezen, maar ook littekenweefsel doet pijn. Het speelt op, wanneer je het niet verwacht.

Afgesneden zijn, verscheurd zijn, met heimwee terug willen naar een tijd die nu zo bijzonder is, maar toen zo gewoon leek. Zonder de aanwezigheid van een bepaalde persoon is samen moeilijk in te vullen. De lege plaats blijft namelijk steeds zichtbaar. Toch kan het gemis in samenzijn gedeeld worden. Het alleen-zijn, de eenzaamheid en de leegte, wordt met medeleven van een medemens dragelijker. Tezamen, met elkaar, is troost aanwezig en kan jouw hand vastgehouden worden en tranen gedroogd. Samen kan namelijk meerdere verbindingen leggen. Samen is wat de mens het liefste wil. In liefde samen komen. Samen delen. Samen spelen. Samen beleven. Samen zijn.

Bij vreugde en verdriet, bij geboorte of afscheid. Samen is waarin we met elkaar het leven beleven, verlichten, doorleven. De kracht van de liefde verbindt, maakt alleen-zijn een tijdelijke fase en kan eenzaamheid weer worden vervangen door aandacht. Je mag erop rekenen dat er altijd mensen zijn die in liefde naar je omkijken, je een schouder bieden of een hand reiken. Samen komen we tot elkaar en samen blijven we verbonden met elkaar.