Ik dacht dat de wereld stil stond. Ik kon niet begrijpen dat na de nacht de dag domweg weer begon. Ik dacht dat de wind die door me heen raasde nooit zou gaan liggen en dat het leven voorbij was. Maar niets bleek minder waar. De storm ging liggen, de stilte, die ruimte opeiste toonde me een uitzicht, dat ik nooit had vermoed. Tijd heelt de wonde, wordt er vaak gezegd, maar ik heb gemerkt, dat met het verstrijken van jaren, de pijn een plaatsje krijgt, dat de eenzaamheid mij laat ontwaken en me bewust maakt wat werkelijk belangrijk is in het leven.

Verdriet , pijn en machteloosheid leiden je naar een weg, waar je jezelf mag ontdekken. Maar ik heb altijd de vrije keuze: Geef ik ruimte aan de stilte die mij naar binnen meeneemt of kies ik voor de weg waar ik de macht in handen geef aan verdriet en pijn…