Is het mogelijk om gewoon verder te leven, wanneer de dood rustig in de stoel zit te wachten? Is het te doen om elke dag weer te genieten en vreugde te voelen, alsof er geen laatste dag nadert? De dood in je gedachten, in je wandelingen, in je werken, in je wezen.. steeds dieper vretend… totdat het moment er is, dat hij toeslaat.
Ik ga terug in de tijd en besef dat ik dit gedaan heb. Ik stak mijn kop onder de grond als een struisvogel en deed alsof er niets aan de hand was. Het lukte mij om elke dag als een geschenk te accepteren. Ondanks te angst, de pijn, de twijfel, de machteloosheid en het immense verdriet aanvaarde ik het leven zoals het me gegeven werd. Ik zag Annemiek, die vocht, die speelde, die straalde en ideeën had. Ze pakte elke gelegenheid aan om van een moment een feest te maken en wij vierden mee. Wat heeft dat kind mij wijze lessen geleerd. Een meiske dat uiteindelijk maar 9 jaar geworden is, waarvan ze 6 jaar ziek is geweest.
Bijpassend Troostgeschenk Afscheidshartje
Wat kan ik hier nog aan toevoegen?
Een meisje dat zo heeft gestreden en heeft verloren het is heel erg triest.
Hoe jij dit verwoord hebt heel erg mooi en triest om te lezen.
het doet mij pijn om zoiets als dit te lezen een kind ongelooflijk.
lieve groetjes
Michael
Dank je wel voor jouw reactie, Michael ♥
Dikke knuffle zussie~!
Och Karin, wat moet ik hier nog aan toevoegen. Snik…wat een bijzonder mooi gedicht.
Dit meisje was een heel wijs kind en een kanjer, die zoals je schrijft, jou ontzettend veel geleerd heeft. Daardoor heb jij een ander, en vooral mij, weer veel kunnen leren.
In dierbare herinnering aan jouw lieve dochter Annemiek.
Veel liefs, Marietje