Vroeger
Ik betrap me er steeds vaker op, dat ik het over ‘Vroeger’ heb en inderdaad ‘Vroeger’ is voorbij, maar toch moet ik iets kwijt. Misschien komt het jullie ook wel bekend voor, zo niet dan kan ik mijn mening toch nog een beetje bijschaven.
Ik merk namelijk steeds meer, dat we niets meer voor elkaar over hebben. ‘Vroeger’ dus, was het normaal om flexibel te zijn. Wanneer er iemand in nood verkeerde dan kwam de omgeving in actie en probeerde een helpende hand te bieden. Niemand had er een woord voor bedacht… dat deed je gewoon, omdat je de ellende, de pijn en de machteloosheid van de ander zag. Heden ten dage heet het ‘Mantelzorg’ en wordt het vooral aan een ander toegewezen; de buurman die toch tijd over heeft… Het kind dat nog thuis woont… De zus die in de buurt werkt… en ga zo maar door.
We hebben het te druk. Wij willen niet meer aanpassen. We kunnen ons niet meer in de ander inleven en al helemaal niet meeleven. Ons empathisch vermogen is verdwenen.
We moeten werken en geld verdienen, want anders kunnen wij onze rekeningen niet meer betalen. We hebben onze verplichtingen in de sportclub om onze stress van overdag kwijt te raken. We moeten ontstressen en we hebben geen tijd voor een praatje of een bezoekje aan de zieke, verdrietige of eenzame mens.
Ik ben ondertussen een vreselijk ouderwetse muts geworden. Ik vind namelijk dat de vrouw niet moet werken of althans niet teveel moet werken. Wij, vrouwen, houden helemaal niet van werken. Wij houden van gezelligheid en sociaal contact. We houden van gesprekken, die ergens over gaan. We houden er van om voor iemand te zorgen en ondertussen genieten we van een groot stuk chocolade, appeltaart met slagroom en een overheerlijke bak koffie. De kinderen worden opgevoed en begeleid, onze partner kan zich ook zonder ons vermaken en we zorgen dat de boel draaiende blijft, inclusief de buurt en de vereniging en alles wat voor ons belangrijk is.
Ik stel mezelf dikwijls de volgende vraag:
Als ik vandaag de loterij zou winnen… zou ik dan nog steeds het werk doen, dat ik nu doe?
Mijn antwoord is: JA… en wat is jouw antwoord?
Wil je het gedicht op een kaart bestellen? Klik dan op de foto hieronder of op deze link:
http://www.troostgeschenk.nl/nieuw-gedichten/gedichten/bewustwording-gedichten/gedicht-he-ga-eens-aan-het-werk
Heerlijk om je verhaal te lezen en wat ben ik het met je eens, ik ben net als jij zo’n ouderwetse muts en we zullen zeker weten de enige niet zijn. Waar wij nu sinds een jaar wonen, is de tijd gelukkig 50 jaar stil blijven staan, wat onze huisarts tegen ons zei met de kennismaking,hier kan je de achterdeur nog gewoon open laten om boven schoon te maken, hier staan de mensen nog wel klaar voor elkaar, het is hier de gewoonste zaak van de wereld. Verder is het niet ouderwets hoor, hier hebben de kinderen ook wel smartphones, maar ligt een grote speeltuin/plaats achter ons huis en daar wordt iedere dag druk gebruik van gemaakt, hangjongeren kennen we niet, die hebben hier hun sport, de schutterij en jeugdhonk. De ouders spreken hun kinderen ook op dingen aan en vuil op straat, nee, dat zien we hier vrijwel nooit. En hier staan de buren gewoon klaar voor elkaar. Manlief onderhoud de voortuin van onszelf, maar neemt die van onze buurvrouw ook mee. Maar in andere dorpen is het toch weer anders. Ik ben gewoon blij, dat we hier zijn komen wonen, het voelt aan als een warm bad, hier heerst rust, kun je buiten zitten, zonder gegil en gevloek van omwonenden. Het bestaat dus nog wel en er zullen best meer dorpen/plaatsen zijn, war dit ook nog wel gebeurd, maar vroeger, ja ‘vroeger’, ha, ha, was het echt allemaal anders. Als ik veel geld zou winnen of erven, zou ik nog steeds hier willen blijven wonen en hetzelfde werk blijven doen. Voel me er heerlijk bij, heel ontspannen en blij. En dat is in deze tijd best moeilijk te vinden denk ik. Dikke knuffel van de ene ‘muts’naar de andere! Liefde en Licht
Dank je wel, Gonnie voor jouw mooie verhaal. Ik word er helemaal blij van ♥