In een doodnormaal gesprek kwam het naar voren.. “Wij doen een stapje terug in de vriendschap met Piet, want hij wil altijd alle aandacht en we krijgen niets terug”.  We kletsten nog een poosje verder en natuurlijk zat deze uitspraak bij thuiskomst nog steeds in mijn gedachten.

Ik vroeg me af, waarom er een conclusie getrokken moest worden. Ik wilde me eens voorstellen, waarom men tot dit besluit was gekomen.. Is vriendschap altijd evenredig, wat gegeven wordt, moet ook terug ontvangen worden? Als iemand teveel aandacht opeist en altijd alleen over zichzelf vertelt, is dat een reden om afstand te nemen? Blijkbaar wel… Maar toch zegt zo’n beslissing ook iets over de persoon die zo reageert.
Zou diegene dan liever in de belangstelling staan, heeft zo iemand ook die aandacht nodig. .. en dan kom ik bij mijn volgende vraag. Hoe zit dat dan met mij? Ik zit ook bij het groepje en ik heb geen last van dit “eenrichtingsverkeer”…  Ik sta open voor de zorgen en ellende van Piet en probeer zo goed en zo kwaad het kan oplossingen te vinden of advies te geven of stilletjes te luisteren in de hoop, dat het uiten van de last verlichting mag brengen.  Vriendschap is geven en nemen, delen en ontvangen…. daar is iedereen het over eens, maar toch zijn er ook verwachtingen en als daar niet aan wordt voldaan.. dan is een vriend ineens niets meer dan een vage bekende.

Of zijn er nog andere redenen waardoor dit gebeurd?