“Na dit leven is er niets en alles hier is zonder reden!” De woorden galmden in mijn wezen na en raakten een gevoelige snaar. De mevrouw tegenover mij, was er stellig van overtuigd en knikte er ter bevestiging bij.
Ze meldde met dezelfde stelligheid dat ze verder moest en stapte kordaat in de richting die zij voor ogen had.
Ik keek haar na en overdacht ons gesprek. Ik was haar tegengekomen en wist dat ze sinds kort zonder partner verder moest en had haar gevraagd hoe het met haar ging. Ze moest even nadenken voordat ze me vertelde dat
er niets anders op zat dan verder met leven te moeten en dat het soms moeilijk was, maar over het algemeen lukte het best wel. Mijn gevoelige snaar vertelde me echter zoveel meer; de trilling in haar stem en de blik, die even weg was geschoten.
Ik herhaalde haar woorden en moest bekennen, dat voor mij het leven nooit eindigt. Na de dood is er een nieuw begin. Het leven is voor mij een wandeling op weg naar groei. Elke dag kan een uitdaging zijn om van te leren en elke stap kan weer leiden naar een volgende les. De dood is voor mij, verandering van gedaante en in deze nieuwe vorm ben ik nog altijd aanwezig. Deze gedachte geeft me enorm veel steun, maar ook laat het me openstaan voor boodschappen van de andere kant. Berichtjes van liefde die kracht geven en troosten. De aanwezigheid van het licht die de weg uit de duisternis toont. De stilte van vertrouwen, die wonden heelt.
Ieder zal over het leven zijn eigen gedachtes hebben, door de ervaringen die zijn opgedaan, maar ik geloof dat
 mijn ziel voorbij tijd en ruimte zal blijven bestaan en dat de verbinding voor eeuwig is.

Deze overtuiging begeleidt me en is een deel van mij, om mijn leven op mijn manier in te vullen. Liefdevol kan ik over mijn kind blijven spreken en over alle overleden dierbaren, omdat ik weet, dat ik ze ooit terug zal zien.
Ooit komt het moment, dat ik in totale liefde terug keer, naar de plaats waar zij wachten.

Alles in dit leven heeft zijn reden. Wat vinden jullie?