Voor altijd en eeuwig zal ik je missen. Voor altijd en eeuwig vraag ik me af wie ik nu zou zijn, wanneer alles gewoon door was gegaan, zoals ik altijd gedroomd had. Als mens wenste ik en stelde ik me een leven voor, waarin ik kinderen zou hebben en dat ik nog lang en gelukkig zou leven. Het huisje, boompje, beestje verhaal bleek achteraf inderdaad een sprookje, dat nooit echt waarheid werd.

Het vreemde was, dat je zoiets pas veel later beseft. Het normale leven accepteer je en onbewust vliegt de tijd voorbij. Ik was drukdoende met mijn droom. Alles ging zoals het hoorde te gaan en de automatische piloot draaide op volle toeren. Het beeld van een perfect leven werd nagestreefd. Het huis, vele bomen, het huisdier en de kinderen, het verliep allemaal volgens plan.

Tot aan het moment, dat mijn kind ziek werd en, na jarenlang tussen hoop en vrees geleefd te hebben, overleed. De perfectie ver

dween. Geen enkel beeld hielp tegen de pijn, die ik in me droeg. Geen enkele droom bood een uitweg. Dit was de keiharde werkelijkheid. Niets ging meer vanzelf. Mijn droom vervloog en ik kon nergens houvast vinden. De leegte was oneindig diep en de duisternis was overweldigend.

Op dat punt bleek, dat ik daar mezelf voor het eerst echt tegenkwam. Ik moest het zelf aanpakken en als ik wilde dan zou het kunnen lukken. Wilde of kon ik het niet, niemand zou het van mij over kunnen nemen. Vanaf dat moment merkte ik dat mijn leven opnieuw ingericht moest worden en dat ik voor mezelf nieuwe regels moest schrijven. Met liefde en respect ontmoette ik mezelf en daarmee leidde ik mij uit de duisternis. Alles accepterend zocht ik naar rust en berusting. De lege plek die mijn kind had achtergelaten, verweefde ik in elke nieuwe dag. Ik stond toe, dat de wond mocht genezen.

Pas toen ontdekte ik, wie ik was en uiteindelijk ben. Mijn eigen pad voerde me naar diepe dalen, maar ook naar hoogtepunten en prachtige vergezichten. Ik vond de kracht om het eeuwige gemis, de intense pijn en machteloosheid om te zetten, naar vertrouwen, zelfwaarde en eigenheid. Ik heb geleerd, naar mezelf te luisteren en mijn toekomst niet meer alvast in te vullen, want alles komt zoals het zal komen.

‘Voor altijd en eeuwig zal ik je missen’, werd langzaam maar zeker, ‘voor altijd en eeuwig houden van’ en zo zal het zijn en altijd en eeuwig blijven.