Ik word wakker met de gedachte dat nooit wetenschappelijk een antwoord is gegeven op de vraag: “Hoe lang duurt een mensenleven”. Men heeft enkel ontdekt, dat de dood het einde van het lichaam is. Daar zijn we mee opgevoed en daar hebben wij ons leven naar ingericht. Wanneer de dood dan toeslaat ( want zo voelen we dat echt ), voelen we ons achtergelaten, alleen, verdrietig en overdonderd door pijn. We sluiten ons hart en dompelen onder in vergetelheid.
Toch krijg ik steeds meer de neiging om dit ‘wetenschappelijk’ weten aan mijn laars te lappen. Ik voel namelijk iets anders. Ik voel diep van binnen, dat er gesprekken gaande zijn, tintelingen kriebelen, veertjes dwarrelen, liedjes te horen zijn en dat is nog maar een kleine greep uit het hele assortiment. Dan is de dood dus niet het definitieve afscheid, dan is de dood een overgang maar geen einde. Daardoor hoef ik me niet meer onder te dompelen in verdriet, maar kan ik weer meedrijven op de golven van de levenszee. Het vergt enige moeite om dit in mijn leven toe te passen, maar wat maakt deze gedachte.. dit persoonlijk weten de dood een stuk draaglijker..

Wat vind jij?