Jij werd van mij verwijderd. Nog nooit had ik ervaren, hoe groot een afstand kon zijn. Natuurlijk kende ik de uitspraak voorbij de sterren en de maan. Natuurlijk wist ik dat aan de dood geen einde zou komen. Maar toen de verwijdering een feit werd en de leegte ontstond, kwam ik terecht in een mistig gebied, waar ik mij nog nooit had bevonden.

Tegenwoordig kom ik dit woord nog tegen, zoals het verwijderen van een kies of het verwijderen van een blindedarm. Het verwijderen van iets dat lastig is in je leven en wanneer het verwijderd wordt, wordt het leven weer beter. Er is eerst een ruimte aanwezig. Je merkt de plek waar de kies zich ooit bevond en als je er voorzichtig met de tong langsgaat, geeft het je een gevoel alsof er een slagveld heeft plaatsgevonden en lijkt het alsof er een immens gat is ontstaan. Wanneer je de blindedarm kwijt bent, heb je eerst nog wat moeite om de draad weer op te pakken. Er is een wond die zal moeten genezen, maar er zal altijd een litteken zichtbaar blijven en hopelijk valt het mee en veroorzaakt het littekenweefsel niet al te veel overlast. Verwijderen is kwijtraken, maar voelt als amputeren.

Jij werd van mij verwijderd en de lege plek die jij achterliet, leek eigenlijk op dat slagveld, een immense leegte werd voelbaar. Ik kon niet meer door de dag zonder de pijn te voelen. Ik kon niet door de nacht, omdat ik wakker lag door het gemis. Wanneer een geliefde persoon uit het dagelijkse leven verdwenen is, is er een wond ontstaan en is er tijd nodig om te helen. En ook al geneest de wond, het litteken zal altijd zichtbaar zijn en zoals littekenweefsel dat doet, zal het altijd gevoelig blijven. Soms speelt het op, soms is het rustig. Soms is het stil, soms schreeuwt het om aandacht. Soms is de pijn op de achtergrond, soms weer niet. Het moeten loslaten, de verwijdering, de amputatie brengt altijd een gemis, ook al gaat de tijd voorbij, ook al is de wond geheeld.

Het litteken zal blijven bestaan.