Ik denk dat een mens vol verwachting op aarde zijn weg begint. Het hart slaat verwachtingsvol en enthousiast, wat er allemaal komen gaat. Wat zal het leven allemaal brengen. Ik denk, dat je daarbij graag aandacht, energie en bevestiging van de ander wilt ontvangen. Je hebt de ander nodig om gelukkig te kunnen zijn. Ik kijk de afgelopen tijd naar het WK voetbal en zie daar hele stadions gevuld met mensen, die  vol verwachting naar hun team kijken. Als hun team verliest, dan zijn ze verdrietig en soms ook boos en enorm teleurgesteld. Het geluk dat gevoeld moet worden ligt in de handen van het team.

We leggen het voelen van geluk, buiten onszelf en wijzen naar de ander. Hoe complex zit dit in elkaar. Zijn we zelf niet krachtig genoeg. Hebben wij niet voldoende zelfvertrouwen. Twijfelen we aan onszelf? Waarom is die ander zo belangrijk en als hij niet doet wat je verwacht, zijn we daar zo ontzettend door aangedaan?

We hebben onze eigen energie en innerlijke bron nodig om daaruit te tanken. De innerlijke bron die aangesloten zit aan de Goddelijke bron en die nooit opraakt en waar je geen verwachtingen meer hoeft te hebben, want alles is goed zoals het komt en gaat. Daar mag de ander de ander zijn, die naast je staat en je steunt zoveel hij/ zij kan.