Eindelijk heb ik het boek van Hans Peter Roel uitgelezen.. het was aan mijn aandacht ontsnapt .. of vond ik dat andere zaken voorrang moesten hebben .. of wilde ik niet meer met mijn eigen pijn geconfronteerd worden. Wat het ook moge zijn, het boek is nu uit. En ik ben blij, ik ben dankbaar dat deze schrijver de pen heeft opgepakt om dit boek te schrijven. Dat hij de juiste woorden heeft gevonden om een rouwperiode te beschrijven. Hij vertelt de bijna waanzin waarin je terecht komt als mens, de uitzichtloosheid, de pijn die je botten bijna doet kraken, de heimwee, het gemis, de angst, de eenzaamheid. Alle gevoelens komen aan de orde en dan is het des te mooier om als een bloem de kracht van de liefde te zien ontwaken. De wetenschap dat een overleden dierbare helemaal niet verdwenen is, dat hij of zij altijd om je heen blijft en je begeleidt, soms een groetje brengt en je nog altijd overlaadt met liefde. Mijn herkenning in het boek is groot en ik zou willen dat iedereen dit boek tot zich zou nemen.
Toch heb ik wel nog een kleine kanttekening en dat lees ik niet helemaal terug. Deze weg van rouwverwerking is niet in tijd te meten.. Het is aan de mens zelf zich dit pad eigen te maken. Zonder oordeel de weg af te leggen en dat je mag vallen en weer opstaan en dat je vaak nog wel verdrietig bent om het gemis in je dagelijkse leven. In het boek lijkt het alsof na de bewuste reis naar Schotland het rouwen veel gemakkelijker ging en dat zal ook zo zijn, maar het verlies is en blijft en daar heb je mee om te gaan..

Maar voor iedereen die een dierbare verloren heeft, lees dit boek van Hans Peter Roel:
De Vlindertuin!