Zoals de zon ’s morgens opkomt, zo vanzelfsprekend verwachtte ik dat mijn leven zou gaan. Ik had altijd gedroomd, dat ik ooit moeder zou worden en dat ik dan, met mijn kinderen, een lang en gelukkig leven zou hebben. Ik was heel tevreden met het huisje, boompje, kindje verhaal. Terwijl ik groter werd bleef deze droom me altijd leiden en ik stelde mij daarin als moeder centraal. Ik zou mijn kinderen gaan begeleiden naar liefdevolle unieke volwassenen. De partner werd gevonden met dezelfde droom. Ook hij had een verwachting dat hij ooit vader zou worden. We bleken dan ook op een gegeven moment in verwachting. Intens gelukkig waren we met ons kind. Intens gelukkig waren we ook toen er nog een kindje mocht komen. Nu was mijn leven perfect. Wij zouden nog lang en gelukkig leven.

Wat zou dit een prachtig sprookje zijn geweest, ware het niet dat na enkele jaren, het mooie perfecte plaatje totaal in duigen viel. Eén van mijn kinderen werd ziek. Op weg naar het ziekenhuis was mijn verwachting, dat we ’s avonds weer thuis zouden zijn, maar allesbehalve dat. Het was het begin van jarenlange behandelingen, een achtbaan tussen hoop en vrees. Jarenlang durfde ik niet meer te dromen, werden verwachtingen alleen maar uitnodigingen voor teleurstelling en stappen terug. Jaar na jaar, zag ik mijn plaatje, mijn droom en verwachtingen verder verdwijnen. Mijn onbezorgde toekomst werd het leven met de dag. Elke dag werd omarmd en ik probeerde te leven in het nu. Er was geen toekomst meer, waarin ik als moeder begeleiding bood. Elke dag werd namelijk in afwachtende stand doorgebracht. Zal ze vandaag een goede dag hebben? Kan ik mijn andere kind nog wel voldoende aandacht geven? Zal ik erin slagen deze weg te volbrengen? Zal ik de last kunnen blijven dragen? Zal ik sterk genoeg kunnen zijn? Zal ik deze pijn ooit kunnen verwerken? Zal ik ooit…? Mijn droom vol positieve verwachtingen, werd vervangen door een nachtmerrie en toen ik daarvan ontwaakte, is mijn leven nooit meer hetzelfde geweest.

Toch is er in de loop van de tijd wel weer een nieuwe verwachting ontstaan. Ik verwacht dat ik ooit de leegte kan vullen met liefde en warmte van fijne herinneringen en dat ik dan zal beseffen dat ik sterker ben dan ik ooit had gedacht.