Toen Annemiek haar ogen voor altijd sloot, dacht ik, dat ik haar nooit weer zou zien… nooit weer zou voelen. Ik probeerde mijn leven opnieuw in te richten met dit grote gemis. Het lukte me niet. De leegte was niet te vullen. De pijn werd alleen maar dieper en het daglicht vervaagde en veranderde tot duisternis. Ik moest een ander leven gaan zoeken… een leven waar gemis geen pijn deed. Waar de leegte gevuld zou worden. Waar afstand niet meer zou bestaan en waar de liefde gewoon aanwezig zou blijken te zijn.

Ik liet me door mijn gevoel leiden. Een ‘gewoon’ leven was niet meer voor mij weggelegd en op deze nieuwe weg ontstond een warme waarneming. In stilte kon ik een fluisterende stem ontdekken. In rust vond ik contact en langzaam maar zeker kwam ik tot de ontdekking dat onze dierbare overledenen totaal niet weg zijn of afwezig. Het is onze eigen gedachte die dat bepaalt. Ze zijn er nog steeds en ze bemoeien zich ook met onze dagelijkse invulling van het leven. Ik verneem regelmatig toevalligheden, waardoor ik weer bevestigd krijg, dat de verbinding nog steeds bestaat. Ik hoef me er enkel maar bewust van te zijn…