Ik krijg heel vaak een aanvraag voor een gedicht, over het verlies van een baby. Soms is het kindje voldragen, soms nog in het beginstadium, maar telkens is er zoveel pijn en zoveel verdriet.

Ik begin langzaam maar zeker te beseffen, dat dit een heel specifiek gemis is. Vooral de moeder blijft dat niet geleefde leven van haar baby bij zich dragen. Er is geen invulling daarvoor mogelijk… Ook al zijn er andere kinderen… Ook al draait het leven weer verder, dat kindje dat er ook bij had moeten zijn, kan nooit worden vervangen…

Ik heb een dochter verloren, maar zij heeft mij 9 prachtige jaren gegeven. Ik kan Annemiek herinneren en heb haar stem gehoord. Ik heb haar horen lachen, zingen en kletsen. Ik heb met haar gespeeld en heb haar oneindig veel geknuffeld. Haar missen is vreselijk, maar er is zoveel van haar leven ingevuld.

Het verlies van een baby, is het verlies van zoveel meer dan een kindje. De verwachting kan niet worden geleefd. Het is en blijft een gapend gat, dat zo moeilijk kan worden gedicht.

Ik weet niet of ik dit goed voel… je mag het mij altijd laten weten, als jou deze blog en het gedicht aanspreekt…