Ik keek naar een toekomst, die ik in al mijn verwachtingen niet had bedacht. Hiervoor was geen routebeschrijving. Er was geen protocol waar ik me aan moest houden. Totaal teruggeworpen op mezelf moest ik gaan. In mijn rugzak sleepte ik de leegte mee. In mijn hart zeurde de melodie van gemis. Overal was het onveilig en onbekend. Zoveel tranen, die mijn blik vertroebelden en steeds maar weer vertelden, dat dit gevoel nooit over zou gaan. Het verlies van mijn kind, zou ik nooit anders kunnen plaatsen, dan met pijn. Op de tast ging ik en voelde het gewicht van mijn rugzak op mijn schouders en dat werd een vertrouwd gevoel. Niemand kon deze last van me afnemen of overnemen. Het was mijn pijn…
Toch kwam er een dag, waarop de zon weer scheen en de stralen mij verwarmden. Even kreeg een glimlach vat op me en ik genoot. Ik schrok van dit gebeuren. Ik mocht toch niet zomaar gaan lachen. Ik had toch totaal geen reden om vrolijk te zijn. Gauw pakte ik mijn rugzak en hing het weer op mijn schouders. Somber terugkijkend naar een tijd waar ik nog onbezorgd was.
Weer kwam er een moment, dat me even weer in het licht neerzette en me voorzichtig aanraakte met een gevoel van acceptatie. Weer de schrik en weer het snelle terug stappen naar mijn sombere staat.
Enkele vragen dienden zich aan:” Mag ik nog wel gelukkig zijn?.  Durf ik nog wel gelukkig te zijn?”
Hoe vaker ik me dat afvroeg, hoe duidelijker het antwoord kwam: ”NEE!”  Mijn nieuwe levensregels hadden bedacht, dat ik na het verlies van mijn kind, nooit meer blij zou mogen zijn en als ik dat toch was, dat er dan een groot schuldgevoel naar voren kwam. Het heeft me heel wat jaren gekost, voordat ik deze regels had herschreven.
Het duurde lang om deze overtuiging geen ruimte meer te geven.
Mijn kind zou hebben gewild, dat ik weer blij zou zijn en van het leven zou genieten. Mijn kind heeft voor elke dag gevochten en er iets moois van gemaakt… Zij zou als geen ander hebben gewild, dat de toekomst voor ieder van ons weer met ontdekking en verwondering gevuld zou zijn. Haar lijfspreuk was niet voor niets:” Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen!”

Ik mag van mezelf weer genieten van het leven. Ik mag lachen en vrolijk zijn. Ik durf een toekomst te verwachten, waarin het gemis en de leegte zal zijn gevuld met nieuwe ervaringen en vreugde.