Daar stond ik met mijn leven, met mijn gemis, met mijn leegte en met rouwproces. Ik had een toekomst voor me liggen, die ik niet gepland had en ik had geen idee hoe ik het in moest gaan vullen.
Het liefst was ik gaan kruipen, vliegen en klimmen om Annemiek weer terug te krijgen in mijn dagelijks bestaan, maar wat ik ook probeerde, de lege plek trok me naar de werkelijkheid, waar ik mee om moest leren gaan.

Ik moest mijn kracht gebruiken om op te staan. Ik moest accepteren dat Annemiek niet lijfelijk terug zou komen en het allerbelangrijkste was, dat ik vertrouwen kon. Vertrouwen dat de lege plek niet echt leeg was. Dat de verbinding nooit zou worden verbroken.

 

 

Met mijn puzzelstukje ‘Strong’, herinner ik mij eraan, dat ik deze kracht in mij draag. Dat ik sterk genoeg ben om het verdriet er te laten zijn en dat alles goed is.