Ik verneem steeds meer, dat mensen verloren raken. Ik lees het verhaal van een ouder wiens kind overleden is en nu 3 jaar later ontvangt ze geen aandacht meer. Dan krijg ik een telefoontje van een ‘klant’ die afsluit met de woorden: “Dank je wel dat je aan me denkt”. Ik lees een blog over het gevecht dat een moeder voert om voor haar gehandicapte dochter een plekje in de wereld te creëren. Wij bellen zelf naar de redactie van een tijdschrift en worden bijna geschoffeerd en zelf ontvang ik een schreeuwende mail van iemand waar de woorden bijna van het beeldscherm afspringen.

Weer komt bij mij de vraag: “Waar is de liefde?!”.

Nadat iedereen in Nederland een assertiviteitstraining heeft ondergaan, zijn we allemaal even mondig en uiten we met gemak onze mening, maar ik vraag me werkelijk af… Is dit een goede ontwikkeling?

‘Onze mening mag verteld worden… basta!!!! En de ander heeft zich daar maar bij aan te passen…’

Ik vraag me af… zouden wij ons ooit nog met elkaar kunnen verbinden en zou het ons ooit gaan lukken om elkaars verschillen als een geschenk te koesteren?