Vandaag ben ik jarig en zing vrolijk mijn lied. Weer een jaartje erbij en ik voel me sterk!

Als ik achterom kijk weet ik ook, dat deze vrolijkheid zomaar weer verdwenen kan zijn. Je stapt         ’s avonds in bed en zomaar zonder reden legt de nacht een deken van verdriet over je heen. Wanneer je de volgende morgen wakker wordt kan het zomaar zijn, dat de tranen al in je ogen staan. Mijn hart slaat dan langzamer en zwaarder en het lukt domweg niet de dag aan te gaan.
Rouwen is een bijzonder proces. Gemis en leegte komen als golven van de zee.. als eb en vloed.. Het lukt al zo nu en dan het leven weer te leven, maar soms.. zomaar soms… dan lukt het niet.