Na de dood van mijn kind ging ik door, vol gas, vol wilskracht, vol moed. Zoals mijn kind me het leven had voorgeleefd, zo zou ik doorleven. Mijn mouwen stroopte ik op en elke dag weer stapte ik vastberaden voort. Mijn hoofd vertelde me, dat ik verder moest en liet me de toekomst zien. Toch was dat lopen en stappen, niet meer zo gemakkelijk, als voorheen. Ik keek in de verte, waar een nieuwe horizon verwacht werd en liep. Ik tuurde en tuurde, waar mijn hoofd een nieuw leven voorspelde en stapte voort. Tot aan het moment, dat ik onderuit ging. Languit gestrekt. Mijn lichaam deed niet meer mee en ging in de verkramping zitten. Verbaasd kwam ik tot stilstand en terwijl ik daar op de grond lag, kwam het eruit. Met golven, met stormen, met tranen en pijn… Rauw viel de rouw op mijn dak. Ik brak. Ik kon niet verder lopen, ik kon niet verder gaan, ik moest de tijd nemen om te huilen. Ik merkte, dat ik op wilskracht mijn verlies nooit zou kunnen accepteren. Ik had het enkel weggestopt. Ik besefte dat ik de leegte nooit zou kunnen vullen, door alleen maar in de verte te blijven kijken. Ik moest terug, naar de dag, waarop het verlies was geleden en zonder tussenkomst van mijn hoofd, ging ik voelen. Hoe griezelig het ook leek, de tranen kregen de aandacht en sprongen en gleden en werden bevrijd. Mijn lichaam kreeg de kans om langzaam maar zeker te ontspannen. Eindelijk was er ruimte voor de emotie, die al zo lang was weggestopt.
Daar liggende op de bodem van mijn bestaan, kreeg ik weer grip. Hier begon mijn opbouw en heel langzaam vormde zich een nieuwe manier van leven. Rouw kun je niet wegstoppen. Het litteken blijft altijd zichtbaar en daar kon ik niet voor blijven wegrennen. Ik strompelde, ik viel, bleef liggen, maar stond weer op.
En … ik weet dat ik nog regelmatig zal vallen, maar dan weet ik, dat ik weer tijd moet nemen, voor mezelf en ruimte mag nemen om de ooit geleden pijn weer te bekijken. In elke levensfase, komt dit verlies namelijk weer terug, want hoe anders zou het zijn geweest, als mijn dochter was blijven leven…
