Ik heb me vroeger vaak onbegrepen gevoeld. Ik was kwetsbaar en emotioneel, gevoelig en labiel. Ik zag de wereld op een manier, die ik bij anderen niet herkende. Waarom konden ze niet lief doen tegen elkaar. Waarom zei men, dat ze zich geweldig voelden, terwijl ik duidelijk zag, dat ze verdrietig waren. Waarom moesten we allemaal hetzelfde zijn?

Ik kreeg geen antwoorden op mijn vragen, maar ik ontdekte wel, dat ik mezelf totaal zou verloochenen als ik me aan zou passen en dat ik daar heel ongelukkig van zou worden. Ik ging op zoek, naar mijn eigen kracht, mijn eigen route, mijn eigen passie en mijn eigen levensplan. Ik zie wat er om me heen gebeurt, maar ik vraag niet meer. Ik stap door op mijn eigen gevoel. Twijfel heb ik achter me gelaten en ik ben dankbaar voor elke richting die ik neem.

Daar op mijn eigen pad, ontmoet ik de mensen die dezelfde keuze hebben gemaakt. Mijn hart opent zich en dat van velen om me heen. Steeds meer wegen komen samen en daar…. daar zijn we lief voor elkaar.. daar is Samen… daar is de taal van de LIEFDE!