Alsof de tijd heeft stilgestaan. Alsof er geen dagen, maanden of jaren zijn verstreken. De datum is weer aanstaande. Het moment van het definitieve afscheid. We wisten dat de dag zou komen. We bejubelden elk moment, dat ons nog werd gegeven en dat ik het handje van mijn kind nog vast kon houden. Elk jaar overnieuw, op dezelfde tijd en datum, vervliegt het besef, dat we verder zijn gegaan. Er is alleen maar de herinnering die altijd dezelfde is en ook altijd dezelfde zal blijven. Toen scheen de zon. Toen was er nog een moment van helderheid. Toen kwam er nog bezoek. Toen om 21.17 uur, werd het leven van mijn kind afgerond… Ze vloog op vleugels van de wind, naar een wereld van licht en liefde. De aarde liet ze achter zich, om los van haar lijden, van de vrijheid te genieten.

Ik bleef achter om het leven zonder haar vorm te geven. Geen automatische piloot, maar op eigen kracht en vastberadenheid. Mijn kind had geleefd, gedanst en gezongen, aan mij de taak om haar lied verder te dragen. Aan mij de eer, om haar voorbeeld van gezelligheid en vreugde door te blijven geven. Ik kijk terug naar jaren oefenen. Soms lukte het me een dag, waarna ik vervolgens weer struikelde en overnieuw moest beginnen. Het pad van rouw, voerde mij naar een gebied, dat ik niet kende en waar ik soms verdwaalde, maar met de vele herinneringen van mijn kind, vond ik een nieuwe richting en nu ben ik bewoner van dit prachtige land, met ups-and-downs, met vreugde en verdriet, met een lach en een traan. In dit land mag elke emotie er zijn. Het is er fijn en veilig en soms kan ik zelfs wandelen met mijn ogen dicht.

Met gesloten ogen, ontstaat er een stem, die vertelt over liefde voorbij de grenzen, met woorden van dankbaarheid en berusting. Ik beleef ze en verweef deze woorden met de warmte van fijne herinneringen.
Alsof de tijd stil is blijven staan, zo dichtbij is mijn kind, ze ging nooit bij mij vandaan.
Ik zal haar niet vergeten. Ik draag haar in mijn hart, dat ooit gebroken, maar weer geheeld is, dat slaat met het ritme van de liefde, voorbij tijd en grenzen, voorbij tranen en pijn. Ik weet dat we ooit weer samen zullen zijn.