Soms krijg ik een telefoontje en krijg ik het levensverhaal van iemand te horen. Soms wordt er dan ook aan mij gevraagd, wat ik heb meegemaakt .. soms wil diegene dan ook weten, hoe lang dat dan geleden is. ”16 Jaar” is daarop mijn antwoord. Ik merk vaak dat deze vraag gesteld wordt. Hoelang is het geleden? Is dat van belang? Is een week erger, dan een jaar? Is een jaar weer erger, dan een decennium? Wat denken we te weten, wanneer de tijd verstreken is. Is er dan een conclusie te trekken, dat een gemis of verdriet voorbij moet zijn? Wat geeft het verstrijken van tijd aan?
In onze maatschappij wordt alles in tijd gemeten. Hoe snel mag je op de snelweg… dat gaat te langzaam, dus wordt deze opgevoerd naar 130 kilometerperuur! Hoe snel wordt een studie afgerond.. Dat duurt te lang, dus komen er straffen voor eventuele vertraging die opgelopen is. Hoe snel wordt het rouwproces doorlopen.. 1 Jaar? 2 Jaar? .. Dat gaat niet vlug genoeg.. dus..diegene wordt depressief genoemd.
Ik heb het gevoel dat de buitenwereld al heel snel van mening is, dat het rouwproces in dagen te tellen is. Dat een jaar gauw voorbij moet zijn en dat je dan het leven gewoon weer vieren kunt. Verjaardagen worden weer feestdagen. Visite is gezellig en vooral niet meer navragen hoe het voelt om iemand te missen. De tijd wordt als excuus gebruikt om weer normaal te kunnen of moeten doen.. en dat terwijl diegene die rouwt nooit meer ‘normaal’ zal zijn…
