Het bericht kwam als een donderslag bij bewolkte hemel. Het zwaard van Damocles donderde met grof geweld neer. Er was geen herstel meer mogelijk, de ziekte had gewonnen. Het leven zou ons nog wat tijd geven, maar hoeveel was niet zeker. We konden naar huis, met een kind dat ervan overtuigd was, dat ze groot en beroemd zou worden. Een meiske dat een carrière voor zich zag en dat absoluut niet van plan was om binnen niet al te lange tijd de aarde te verlaten en dat idee heeft ze tot aan de laatste dag behouden. Op de dag dat ze overleed, was ze van plan om met een grote groep mensen, die haar lief waren, uit eten te gaan. Lekker patat en bratwurst smikkelen en heel veel lol maken. Hoe krachtig kun je als mens zijn. Wat een schitterend voorbeeld van levenslust. Elke minuut die we hebben ontvangen staan als fijne herinneringen op mijn harde schijf.. als een kostbare schat bewaard in mijn hart.

Maar wat zeg je als medemens. Hoe laat je weten dat je meeleeft.