Op een rustig moment van de dag, de koffie net genuttigd, gaat de telefoon. Aan de andere kant van de lijn hoor ik een stem, die me vertelt, dat het zover is. Haar zus gaat haar laatste levensfase in. Oud en afgeleefd, heeft deze zus besloten dat er een eind aan haar leven mag komen. 89 Jaren lang heeft ze op aarde geleefd, genoten en gewerkt en dat is voor haar voldoende. De stem is even stil… en ik denk na en voel diep van binnen.. Het is vreemd en bizar om te weten dat er bewust een eind komt aan de wandelgang van haar zus. Het is goed om te gaan, voor degene die gaat, maar de achterblijvers zitten met dubbele gevoelens. Het respect voor de keuze, want zij zien het lijden, maar de andere kant het komende verlies… Onze veranderende tijd brengt deze gevoelens mee. Vroeger had je geen keuze, durfde je die keuze ook niet te benoemen.. maar onze maatschappij verandert in dusdanig tempo dat je als mens ook vrijheid hebt om je eigen levenseinde te bepalen.  In liefde en overtuiging op het leven hierna.. waar geen pijn en verdriet meer is en waar je zult ontdekken dat de aarde een prachtige leerschool was. De aarde waar alles soms zo moeilijk leek en waar je soms het geluk niet kon vinden. De aarde waar je als mens opdrachten voorgeschoteld kreeg om te ontdekken hoe waardevol je als mens bent en dat je die kennis vooral in jezelf mocht opslaan… Accepteren dat leven, leren is… dat leven keuzes maken is en dat leven vreugde is…

Ik wens de zus een behouden vaart naar het licht en de achterblijvers veel liefde en warmte om vooral de fijne herinneringen te onthouden.