Met een gebroken hart dat langzaam is geheeld, stap ik nu verder in het leven. Beseffend dat elk moment belangrijk is. Ik ken mijn levensverdriet, maar ook weer de intense vreugde. Het hart heeft littekens opgelopen en daarmee heb ik te leven. Littekenweefsel, laat zich vaak op ongewenste momenten zien en voelen. Ik weet het en laat het dan ook toe. Het hoort bij mij en ik omarm dan de tranen of de brok in mijn keel. Ik voel me echter ook sterker door dit besef. Ik herken bij de ander dezelfde wond en kan hen hierdoor begrijpen en kan met hen meeleven. Troost geven in de ruimste zin van het woord.
Het pad dat ik nu beloop opent mijn ogen voor tekens die mij elke dag weer worden gegeven. Tekentjes in de vorm van een vlinder, koolmeesje, veertje of regenboog. Ooit zou ik dit hebben afgedaan als toeval, maar het bleek veel te vaak toevallig te zijn. Waar ik ooit onbewust aan voorbij stapte, tovert nu een glimlach op mijn gezicht.
“Goedemorgen”, fluister ik dan zacht, “wat fijn dat je weer even laat weten, dat je zo nu en dan nog om me heen bent. Dank je wel voor je groetje”.

Afgelopen weekend, was het weer zover. Iemand op Instagram was aanwezig op het concert van The Kelly Family. Ik was verbaasd, want ik dacht dat zij helemaal niet meer bestonden. Ik luisterde naar het liedje en was meteen weer jaren terug in de tijd, waar een klein meisje vrolijk meezong. “I’m in love with an alien!.“
Een glimlach trok over mijn gezicht, door deze fijne herinnering. Maar wat schets mijn verbazing, dat ik afgelopen zondag ineens getroffen werd door een liedje op de radio, de stemmen trilden door mijn wezen en ik moest mijn boek dichtdoen om te luisteren. Inderdaad weer The Kelly Family. Dat is dan teveel toeval en ik weet weer, het is een groetje van mijn kind.

Je kunt iets vinden van bovenstaand verhaal. Je kunt het inderdaad afdoen met toeval, maar stel eens, dat onze overleden lieverds met sprankels om je heen blijven. Sprankels die voor ieder van ons, anders ingevuld worden, omdat ieder zijn unieke herinnering heeft. Ik raad je aan, om het eens te proberen… Word je bewust van de tekens op jouw pad en laat de verbinding weer vorm krijgen.

Het is zo de moeite waard.