Terwijl ik mijn weg weer probeerde terug te vinden. Terwijl ik keihard knokte tegen de duisternis. Terwijl mijn tranen toch bleven stromen, ontmoette ik mensen die mij vertelden, dat het ooit goed zou komen. Tijd heelt de wonde en echt ik zou ooit weer genieten. Ik kon me daar helemaal geen voorstelling van maken. Ook al zag ik natuurlijk wel mensen om me heen, die hetzelfde meegemaakt hadden, weer midden in het leven staan. Nee, bij mij zou dat niet zomaar gebeuren. Ik voelde zoveel verdriet en miste Annemiek zo intens, dat mijn keel dicht zat en ik niet goed meer kon zien. Toch moest er wel een waarheid in schuilen.
Als ik dus vertrouwen kon, dat ooit … niet een eeuwigheid duurt. Als ik me zou kunnen overgeven aan de tijd, zodat de pijn een gegeven werd, waar ik mee om kon gaan. Dan zou het toch kunnen gebeuren, dat door troost en koestering er een dag aan zou breken, dat ik sterker zou blijken dan de pijn… en het is inderdaad waar…

De dag brak aan waarop ik weer in het leven terug stapte.