Daar stond ze voor mij met een stralende lach. In haar handen tassen, die gevuld waren met nieuwe kleding en geschenkjes voor de kerst. Ik wist echter, dat ze het de laatste tijd erg moeilijk had. Ik vroeg dus hoe het nu met haar ging. Ze vertelde dat het leven haar op dit moment niet zo gemakkelijk meer afging. “Ik ben altijd sterk geweest. Ik ben de vrouw die vrolijk is en altijd lacht. Mijn schouders waren zo krachtig en ik kon alles aan. Maar nu… Ik kan het niet meer. Er is zoveel gebeurd. Ik voel me zo zwak. Ik loop nu weer verder hoor, want anders ga ik huilen…”

Ik open deze morgen de mailbox en daar staat een berichtje van een lieve vrouw. Ze vertelt over het overlijden van haar vader en ze ziet enorm tegen de komende december maand op. Ze schrijft: “Ik heb mijn vader verzorgd en heb alles gedaan wat ik kon. Mijn eigen gevoel liet ik niet toe. Ik was er voor hem en na zijn overlijden heb ik alles geregeld. Maar nu ben ik op. Ik huil zoveel, maar eigenlijk wil ik dat niet. Ik ben de sterke vrouw, die de zaakjes altijd regelt en die er voor de ander is…”

Waarom willen wij sterk en krachtig zijn? Waarom is huilen zwak? Waarom mogen wij over het algemeen onze tranen niet laten zien? Waar is er ruimte voor verdriet?

Laat alsjeblieft de tranen stromen, wanneer je ze in je keel naar boven voelt komen. Laat ze niet vast komen te zitten. Zet niet het stoere masker op. Recht niet constant je schouders. Als je pijn hebt of verdriet… laat het dan voelbaar worden en reageer met liefde op dat gevoel. Laat het zijn. Je zult merken dat op een gegeven moment de tranen zachter worden, minder worden, helend worden.

“Zwak” durven zijn is het krachtigste dat je aan jezelf kunt geven.

 

Je kunt door een muntje bij je te dragen, de kracht in jezelf herinneren. Moed heb je nodig om telkens bij jezelf te blijven.