Toen mijn kind ziek werd, bleef het leven stil staan. Er overheerste slechts één enkele wens. “Mag mijn kind weer beter worden… alsjeblieft?”. Elke minuut knaagde het antwoord aan mijn bestaan. Elke seconde was vervuld met een toekomstbeeld, dat donker en somber was. De doktoren gaven geen straaltje zonlicht. De doktoren deden hun best, maar ondertussen wist ik wat me te wachten stond.
Jarenlang probeerde ik toch te leven. Ik vulde de tijd met aandacht en zorg. Het kostte waanzinnig veel kracht en doorzettingsvermogen om positief te blijven. Maar het lukte me op de één of andere manier. We hebben van elke gelegenheid gebruik gemaakt om plezier te maken, te lachen en met liefde in te vullen.
Ik wist dat mijn kind zou sterven. Ik wist dat de dood elke dag meer grip kreeg, maar wij lieten ons er niet klein door krijgen. Mijn kind liet me zien, dat je van piepkleine dingen genieten kon. Ze toonde een veerkracht die zijn weerga niet kende. Ze pakte mij bij de hand en liet me zien wat leven is!
Toen ze stierf zat haar taak erop. Ze heeft haar prachtige voorbeeld aan ons gegeven en daar ben ik enorm dankbaar voor. Haar pijn, haar aftakelingsproces, haar vele vragen deden mijn moederhart in duizenden stukken breken, maar haar vertrouwen, humor en daadkracht lieten mijn hart overstromen van liefde en trots.
Iedereen heeft een opdracht en een verlangen om het aardse leven te ervaren en aan te gaan. Nu wordt het me steeds duidelijker dat mijn kind maar een korte periode op aarde wilde blijven om haar taak te vervullen. Aan mij hierin het grotere plaatje te ontdekken.
Ik ben ervan overtuigd, dat ik haar terug zal zien. Ik zie steeds duidelijker dat het leven meer is dan het aangaan van de tijd die normaliter geleefd wordt. Het is niet alleen werken. Het is ervaren. Het gaat niet om economisch gewin. Het gaat om empathie en verbinden. Een mens is zoveel meer dan vlees en bloed en een stel hersenen. We zijn spirituele wezens met een goddelijke verbinding die de aarde met al zijn aspecten willen ervaren… steeds weer overnieuw.
Lieve Karin,Ik begrijp je als geen ander!19 jaar geleden heb ik mijn 1e kleinkind verloren na de bevalling van mijn dochter!Ze had maar ’n paar uurtjes geleefd,toen ze nog a.d.navelstreng was verbonden met haar moeder!Maar er gaat geen dag voorbij bij mezelf,zonder even aan haar te denken!!!Hoop dat het inderdaad waar is,dat er leven en weerzien bestaat,na de dood???Wat dat onderwerp betreft ben ik èrg sceptisch..!!Blijf trouw fan van jou en héél véél dank voor jouw prachtige gedichten en verhalen!!!Netty
Dank je wel voor je lieve woorden Anneke! Blijf de reden vinden, want inderdaad niets is voor niets ♥
wow Karin wat herken ik me hierin, door het heengaan van mijn zoon ALex en wat er daarna ook nog weer in mijn leven kwam, heb ik het net zo gevoeld en begrepen zoals jij het schrijft, het geeft voor mij een steun, dat ook mijn leven “niet voor niets is” dat alle verdriet, en negativiteit die er op mijn pad komt, door mij omgezet mag worden in liefde en positiviteit. t heeft wat jaartjes geduurd, maar ik snap hm nu , mijn leven is niet makkelijker geworden , maar duidelijker dank voor je mooie verhalen en gedichten xxxx