Soms is eigenlijk alles goed, wat er aan steun mag zijn. Soms weet je zeker, dat het daar niet aan ligt. De zon schijnt. Er staan mensen om je heen, maar toch.. Toch knaagt er die pijn diep van binnen. De stekels staan rechtop en er is geen ontkomen aan. Op zo’n dag mag je het verdriet weer tot je laten komen, dan mag je tijd nemen om te herinneren en het gemis te voelen. Om de volgende dag weer een poging te doen om voorbij de tranen het leven opnieuw vorm te geven.