Doordat ik tegenwoordig veel Troostconsulten geef, ontdek ik nog meer dat er op Rouw wel een hoge verwachting ligt. De mens tegenover mij, voelt druk om weer ‘normaal’ te kunnen functioneren. Het verlies is geleden en wordt vaak in jaren geteld en dan moet er weer een dag zijn, waarop het leven weer is, zoals het ooit eens was.
Ik kom veel berichten tegen, zo ook deze week een filmpje van Manu Keirse, waarin verteld wordt over de Rouwtaken of rouwfases. Ik word er steeds weer wiebelig van. Rouw is niet in een Excel bestandje te zetten. Voor mij voelt het alsof je een vaste weg kunt bewandelen, wanneer je een verlies geleden hebt. Helaas is dit niet het geval. Natuurlijk zijn er overeenkomstige emoties, die voor elke mens gelden, maar rouw is vooral een enorm en groot persoonlijke proces. Het verliezen van een waardevolle mens aan de dood, staat vaak niet op zichzelf en raakt een oude pijn, die weer geactiveerd wordt. Ik herken het bij mezelf.
Toen Annemiek overleed, verloor ik in hetzelfde jaar mijn moeder. Twee verliezen in zo’n korte tijd, kon mijn wezen niet aan, dus plaatste ik het overlijden van mijn moeder in een prachtig doosje met een gouden lintje erom, ergens achterin mijn geheugen. Het heeft jaren geduurd, voordat ik begreep dat ik daar nog een ‘rouwtaak’ te verrichten had. Weggestopt voor tijden, wanneer er weer ruimte zou zijn ontstaan om deze tranen de ruimte te geven.
Rouw en taken… klinkt voor mij alsof je een ‘taak’ moet uitvoeren en dat die taak dan is afgewerkt. Taken zijn opdrachten, die opgegeven zijn en waarvan men verwacht, dat er een dag komt, dat alles achter de rug is.

Inderdaad is rouw een werkwoord, je hebt de verantwoordelijkheid om van je leven, het beste te maken. Rouw staat gelijk aan verweven van een ervaring in het dagelijkse bestaan. Maar rouw is voor elke mens een uitdaging om het in zijn of haar persoonlijke situatie te laten passen.
Het bijzondere van het omschrijven van een ‘Takenpakket’ is, dat je beoordeeld wordt aan de hand van dit pakket.
Als je niet voldoet, dan is er iets met je aan de hand.

Natuurlijk is er iets aan de hand… en dat zal een leven lang duren. De lege plaats blijft namelijk altijd bestaan. Geef aan elke mens zijn/ haar tijd en ruimte om het te aanvaarden en hopelijk is er begrip en respect voor de wijze waarop dat wordt gedaan.