Het is prachtig om ouder te worden. Waar ik eerst mijn aandacht vooral op de buitenkant gevestigd had, trek ik nu steeds meer naar binnen. Wie ben ik eigenlijk? En hoe vaker ik deze vraag stel, des te vaker kom ik tot de conclusie dat ik dat niet altijd even goed weet. Wie ik moet zijn, dat is duidelijk. Ik ben gevormd door opvoeding, onderwijs, cultuur en land, maar het wordt me steeds helderder, dat ik hieruit niet kan halen wie ik in wezen ben.

Dus ga ik op zoek en ontmoet mensen, die me een spiegel voor houden. Ik trek verder en ik ontdek plekken, waar ik me goed voel. Ik maak stappen en volg een weg, waarop mijn gevoel blij en liefdevol wordt en heel langzaam, beetje bij beetje, ontvouwt zich een persoon die ik altijd al bij me heb gedragen en nu eindelijk naar buiten mag treden.