Heel voorzichtig ging ik op de bank zitten. Ik wachtte een poosje en trok toen de stoute schoenen aan. Ik schraapte mijn keel en de stelde mijn brandende vraag: “God, euh… * zucht*  God, mag ik nog wel een keertje naar de aarde?”  Ik keek verlegen opzij en zag dat God me met een stralende blik opnam. Even fronste hij zijn voorhoofd en vroeg:” Maar Karin… weet je dan niet meer, dat je nooit meer naar de aarde terug wilde? Kind, herinner jij je nog, dat jij vond dat jouw vorige leven wel het laatste leven ooit was geweest? Jij was er toen helemaal klaar mee en wilde vanaf dat moment alleen nog maar bij mij in de hemel zijn en in het licht en de eeuwige liefde vertoeven.”

Ja, ja, dat wist ik nog wel. Ik herinnerde mij nog heel goed, dat ik bij thuiskomst mokkend bij God was gaan zitten en dat ik mijn hart eens even grondig had uitgestort. Ik was er inderdaad wel enorm klaar mee geweest, daar op die aarde. Die blauwe planeet met al die andere zielen, die ook ooit zo enthousiast waren geweest. Ik had plechtig verklaard, dat ik mijn lessen wel had geleerd. Maar nu.. nu was het anders. Ik wilde nog één keer terug en ik zou het leven nemen zoals het zou komen en ik zou altijd onthouden, dat God bij me was en dat ik een Kind van hem zou zijn en blijven. Mijn wolkje begon me te vervelen en ik had ontdekt dat er op aarde nog zoveel te beleven viel. Dus keek ik vol verwachting nog een keertje naar God. Hij keek me met een grijns aan en fluisterde terwijl hij me een stevige knuffel gaf: “Hoe kan ik jou nou iets weigeren, Karin! Jij mag gaan. Heb je al een idee, wat je er nu wilt beleven? Ik kan me namelijk niet voorstellen, dat jij deze keer zonder voorbereiding uitvliegt.” Ik wist niet hoe snel ik aan God uit moest leggen wat ik allemaal van plan was. Ik wilde natuurlijk vooral gelukkig worden en ik wilde zelfvertrouwen leren en ik wilde ook graag van alle mensen houden. God knikte aandachtig met een speelse glimlach om z’n mond. “Je hebt mooie plannen, lieverd! Ik zal je een paar mede enthousiastelingen meesturen, zodat jij deze lessen goed zult kunnen uitvoeren.” Ik sprong op van de bank en danste in het rond. Ik had de moed gehad om nog een keertje te vragen en warempel het mocht van God en Hij hielp me ook nog mee om goed beslagen ten ijs te komen. Ik had er zin in. Ik was er klaar voor.

Ik nam mijn koffertje, pakte het vol, blies nog een handkusje naar God en was op weg.
Ik ben op weg. Al jarenlang oefen ik mijn lessen. Het is niet simpel om zelfvertrouwen te krijgen. Het is niet eenvoudig om van alle mensen te houden. Het kost moeite en vastberadenheid om het geluk in elk moment te ontdekken. Maar het is heerlijk om te weten dat ik dat kind van God ben. Ik ben nog steeds de golf, als onderdeel van de grote oceaan. Ik ben het licht en de liefde en als ik straks ooit terug kom dan omhels ik God en dank hem voor deze kans die ik mocht ontvangen en ik dank al mijn mede enthousiastelingen voor hun steun, hulp en aanwezigheid tijdens dit aardse leven.
p.s. God waakt en let op mij, terwijl ik mijn pad ga.. Hij stuurt me engelen in diverse vormen wanneer ik hem vraag.

 

Klik hier voor engelenondersteuning